Niet kansloos, toch een ruime nederlaag

De tweede bekerronde werd zeer eenvoudig bereikt door onze jongens. Met overmacht werden ze eerste in de poule en nu, tegen DVS, moest het gebeuren. Een derde klasser die ruim de leiding neemt in hun competitie. Toch waren we vast besloten de volgende ronde te gaan halen.
Zoals in de voorbeschouwing al besproken was, was de aanloop naar deze wedstrijd toe niet ideaal. Lage trainingsopkomst, 2 geblesseerden, een vakantieganger en een verhuizer. Tot overmaat van ramp kwam daar op zaterdagochtend een zieke speler bij, waardoor we slechts met 11 man aan de aftrap stonden. Maar goed, toch met vertrouwen gingen we het veld op. Sommige spelers moesten noodgedwongen een andere positie innemen, maar ook daar had de trainer vertrouwen in, anders had hij dat wel anders opgelost. 

De openingsfase van de wedstrijd was prima. We kregen ruimte en speelden de bal prima rond. DVS keek de kat uit de boom en dat beviel ons uitstekend. Toch merkten we toen al de fellere duels bij de tegenstander. Sommigen lieten zich verrassen en probeerden dat onregelementair op te lossen. Maar laat ik meteen even duidelijk zijn: Natrappen moet uit je woordenboek, want de bank wordt anders heel geduldig. 

DVS werd sterker en sterker, wonnen meer duels en waren gewoonweg beter. En dan zijn foutjes dodelijk. De eerste echte misser in het strafschopgebied is meteen een doelpunt. Ondanks een paar eerdere reddingen van Rens, stonden we toch met 0-1 achter. Een geheel nieuwe ervaring voor ons team. Een kleine 20 minuten later was het weer raak: Een vrije trap werd hard en zwabberend ingeschoten en zorden voor de 0-2. En zo gingen we de rust in. Geen controle, geen rust in het spel en geen oplossingen.

In de rust werd weer gehamerd om het teamspel en dat je door sneller en nauwkeuriger voetballen, uit de fysieke duels kon blijven. Ook spits Toby wakkerde de discussie over  het oppakken van je weglopende tegenstander aan. Er ontstond een mooie discussie. Dat kon, omdat de scheidsrechter vervangen werd (blessure) en de andere scheidsrechter nog moest omkleden.

Na de rust pakten we meteen het initiatief. DVS werd langzaam teruggedrongen. Er onstonden kansjes voor de blauwwitten. Dit irriteerde de tegenstander blijkbaar en zij schakelden over naar het betere hak en zaagwerk. Regelmatig was er een overtreding nodig om onze jongens af te stoppen. Dit irriteerde ons dan weer, omdat er niet altijd adequaat opgetreden werd door de arbiter.
De beste kans was voor debutant Benno Smulders. Hij werd vrij voor de keeper gezet en mikte uitstekend op de lange hoek. Helaas trof hij de paal.
Met het inbrengen van leenspeler Sem van Rhee, kwam er nog meer diepgang in het spel. Al snel volgde de tweede grote kans: op de lat. De laatste man van DVS paste precies in een Engels team (niet alleen door zijn haarkleur) en ramde alles weg. Een teken voor ons dat DVS het niet vertrouwde.
Maar zoals zo vaak, wanneer je zelf niet scoort, krijg je de deksel op de neus. Twee fouten achterin zorgden voor evenzoveel tegengoals. Vlak voor tijd werd het nog 0-5. Toch beleven we proberen de verdiende treffer te maken, maar de houtzagerij (ja echt, het werd erg lomp) won te vaak op onregelementaire wijze de duels en daar waren we gewoon niet tegen opgewassen.
Ondanks de vele tegengoals, hebben we in de tweede helft laten zien dat we voetballend mee konden, maar fysiek is echt nog even een ander verhaal. Ik hoop dat we maandag beseffen dat ze gewoon beter, slimmer en gemener waren en dat we het  hen de tweede helft toch moeilijk hebben gemaakt. En dan door naar volgende week: UNA. En dan sluit ik graag af met de woorden gehoord in het kleedlokaal: Hopelijk de komende week weer iedereen op de training!